عشق
عشق افلاطونی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد
عشق افلاطونی معمولأ به رابطهای عاطفی امّا بدون روابط جنسی میان دو نفر گفته میشود. این اصطلاح به تعریف افلاطون از عشق در کتاب ضیافت اشاره دارد. این اصطلاح (Amer platonicus در زبان لاتین) نخستین بار توسط مارسیلیو فیچینو در سده پانزدهم برای توصیف احساسات و عواطف میان سقراط و شاگردانش به کار رفت.[۱]
+ نوشته شده در شنبه نهم دی ۱۳۹۱ ساعت 9:3 توسط پایگاه خبری و تحلیلی خبرنگار آزاد خبر ا
|