ایران
جمهوری اسلامی
مقالههای اصلی: نظام جمهوری اسلامی ایران، انقلاب ۱۳۵۷ ایران، و روحانیگرایی در ایران
تصویری از سخنرانی رهبر انقلاب ۱۳۵۷ در بهشت زهرا تهران (بهمن ۱۳۵۷)
انقلاب ۱۳۵۷ ایران با رهبری سید روحالله خمینی، پادشاهی پهلوی را پایان داد و به پدیدار شدن جمهوری اسلامی ایران انجامید؛ این انقلاب، حاصل مشارکت مردم، اعتراضات پیوسته و آغاز قدرت خمینی در فرانسه است. پس از تظاهرات ۱۷ شهریور که به کشته شدن ۸۸ نفر منجر شد، فاصلهٔ حکومت پهلوی با مردم و پریشانی شرایط، بر همگان آشکار شد.[۸۹] پس از حدود یک سال اعتصاب و تظاهرات، در ۱۲ بهمن همان سال، سید روحالله خمینی از فرانسه، به ایران بازگشت و دولت جدیدی را تشکیل داد.[۹۰] در فروردین ۱۳۵۸، در همهپرسی نظام جمهوری اسلامی در ایران، واجدان شرایط رأیدهی با قاطعیت موافقت خود را اعلام کردند و ایران در ۱۲ فروردین ۱۳۵۸، رسماً به یک جمهوری اسلامی تبدیل شد. کمی بعد، در همهپرسی قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران (۱۳۵۸)، مردم با قاطعیت به قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران رأی مثبت دادند.[۹۱]
دانشجویان مسلمان پیرو خط امام، در ۱۳ آبان ۱۳۵۸ به گروگانگیری در سفارت ایالات متحده آمریکا دست زدند و خمینی، رهبر انقلاب ۱۳۵۷، این عمل را «انقلاب دوم» دانست؛ این رویداد، روابط دیپلماتیک تهران و واشینگتن را پایان داد.[۹۲] از سال ۱۳۵۹ نیز انقلاب فرهنگی ایران آغاز شد؛ این انقلاب، ضمن «اسلامیسازی» فرهنگی و آموزشی، به پاکسازی دانشگاهیانی که از دیدگاه حکومت جدید، «غربزده» بهشمار میرفتند، پرداخت.[۹۳]
جنگ ایران و عراق در ۳۱ شهریور ۱۳۵۹، با هدفگیری غرب ایران توسط عراق، رسماً آغاز شد و در اوایل، نیروهای صدام توانستند پیشروی فراوانی انجام دهند. ارتش ایران نیز با وقوع انقلاب، فرماندهان و نیروهای با تجربهٔ خود را از دست داده بود و در عملیاتهای بسیاری شکست خورد. اما از سال ۱۳۶۱، با آزادسازی خرمشهر، نیروهای ایرانی شروع به عقبراندن ارتش دشمن کردند. در همان سال، ایران آغاز به انجام عملیاتهایی در خاک عراق کرد که در نهایت، با پیروزی عراق همراه شدند. از پایان عملیات کربلای پنج در اسفند ۱۳۶۵، تا آغاز عملیات والفجر ۱۰ ایران در اواخر زمستان سال بعد، برای حدود یک سال، ایران و عراق پیشروی خاصی در خاک یکدیگر نداشتند. سرانجام، در تیرماه ۱۳۶۷، قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت توسط رهبر ایران پذیرفته شد تا افزایش معلولین غیرنظامی و کشتهشدگان این جنگ، پس از حدود ۸ سال پایان یابد.[۹۴]
به گزارش بیبیسی فارسی، اینکه انگیزهٔ مردم ایران از مشارکت در انقلاب ۱۳۵۷، برخورداری از امکانات اقتصادی بیشتر بود یا استقرار حکومت دینی، هنوز محل اختلاف است اما این انقلاب، حکومتی را سرنگون کرد که اولویت اصلی یا منحصر به فرد آن، توسعهٔ سریع اقتصادی و اجتماعی ایران بودهاست. با سقوط نظام پهلوی، روند مصادره و تعطیلی واحدهای نوین صنعتی، خدماتی و کشاورزی، تا از کار انداختن بخش نوین اقتصاد این کشور ادامه یافت و جایگاه پیشین ایران در جهان، از دست رفت. دیدگاههای قدیمی نخبگان سیاسی و اقتصادی جدید و شکلگیری اقتصاد زیرزمینی، گسترش رفتارهای فاسد اقتصادی و انحصار نهادهای قدرتمند بر بخش بزرگی از اقتصاد ملی، بیش از پیش به اقتصاد ایران ضربه زد.[۹۵] مخالفان سرمایهداری در اوایل انقلاب، از نقش برتر دولت در اقتصاد هواداری کردند و پس از حملهٔ عراق به ایران، توانستند کشور را به سوی اقتصاد متمرکز دولتی پیش ببرند. ضعف اقتصادی ایران و شکلگیری صاحبامتیازان اقتصاد دولتی، به اوجگیری قدرتهای منطقهای، همانند امارات، ترکیه و عربستان کمک کرد. ایران پس از جنگ با عراق، اقتصاد بدون تنشی نداشتهاست و کارفرمایان ایرانی به تطبیق با شرایط اقتصاد جنگی و اقتصاد مقاومتی تشویق شدهاند.[۹۶] اساس سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران نیز، بر شعار «نه شرقی، نه غربی، جمهوری اسلامی» استوار شد و اولویت روابط، با کشورها و حرکتهای اسلامی و کشورهای منطقه بودهاست؛ اگرچه، این سیاست با گذشت زمان تغییر کرد و روابط به سوی اروپا، روسیه، انگلستان، ایالات متحده و در نهایت، کشورهای عربی تغییر کرد.[۹۷] همچنین نظام جمهوری اسلامی ایران مدعی مالکیت قانونی ایران بر منطقهٔ قره سو میباشد.[۹۸] ایران که برای چهار دهه با انواع تحریمهای بینالمللی روبرو بود، تلاش کرد به اقتصاد خود جان تازهای دهد؛ برنامه جامع اقدام مشترک از مهمترین توافقات جمهوری اسلامی با دیگر ملل بودهاست که پس از آن، با ورود سرمایه به کشور، پیشرفت اقتصادی قابل توجهی در ایران صورت گرفت. هرچند که خروج آمریکا از برجام و تحریمهای مجدد، این توافق را به هم ریخت و علاوه بر سرمایهٔ خارجی، سرمایهٔ داخلی ایران نیز به خروج از کشور شتافت.[۹۹][۱۰۰] کشته شدن قاسم سلیمانی، حمله موشکی ایران به نیروهای آمریکایی در عراق و ادامه یافتن بحران خلیج فارس، ایران را در آغاز دههٔ ۲۰۲۰ میلادی، با تنشهای جدیدی روبرو ساخت.[۱۰۰]
اعتراضات دی ۱۳۹۶ ایران
تظاهرات ۱۷ اسفند ۱۳۵۷، اعتراضات ۱۳۸۸، اعتراضات دی ۱۳۹۶، اعتصابات ۱۳۹۷-۱۳۹۸، اعتراضات آبان ۱۳۹۸ و اعتراضات ۱۴۰۱ نمونههایی از نارضایتیهای منجر به اعتراض دوران جمهوری اسلامی هستند. بر اساس تحلیلی در سال ۱۳۹۷، در این سالها، افزایش شکاف طبقاتی، فساد سیستماتیک دولتی و فشارهای خارجی، با افزایش نارضایتی همگانی، اعتراضات سراسری پراکندهای را برانگیخت.[۱۰۱] اعتراضات ۱۳۸۸، پیامد پیروزی احمدینژاد بر موسوی در انتخابات ۱۳۸۸ بود.[۱۰۲] پس از ناکامی این اعتراضات، حامیان نتایج انتخابات، کمکم مستندهای انتخاباتی بیشماری را پنهان یا از دسترس خارج کردند.[۱۰۳] اعتراضات ۱۳۹۶ ماهیتی ضدحکومتی داشت که از نارضایتیهای اقتصادی و سیاسی تغذیه میشد و در پاسخ آن، حکومت افزون بر برگزاری تظاهرات و محدودسازی شبکههای اجتماعی، از عوامل خارجی گفت و معترضان را سرکوب کرد که شماری از آنان، کشته شدند.[۱۰۴] اعتراضات آبان ۱۳۹۸ (پس از افزایش قیمت بنزین در ایران) نیز با سرکوب شدید مردم معترض همراه شد و بنابر گزارشهای خارجی، شمار کشتهشدگان تا ۱۵۰۰ تن و شامل زنان و نوجوانان بودهاست. اگرچه وزیر کشور، شمار کشتهشدگان را ۲۰۰ تا ۲۲۵ تن اعلام کرد. در این تظاهرات، ویدئوهایی از شلیک مستقیم نیروهای امنیتی به معترضان منتشر شد.[۱۰۵][۱۰۶] بهگزارش گاردین، اعتراضات سراسری ۱۴۰۱ که بهدنبال کشتهشدن مهسا امینی توسط نیروهای گشت ارشاد اتفاق افتاد، بزرگترین تهدید برای حکومت از زمان انقلاب ۱۳۵۷ بودهاست.[۱۰۷]
جغرافیا
مقالههای اصلی: جغرافیای ایران، مسائل زیستمحیطی در ایران، و منابع طبیعی ایران
دماوند در مازندران، بلندترین کوه ایران
ایران در مختصات جغرافیایی ۳۲ درجه شمالی و ۵۳ درجه شرقی قرار دارد و از شمال به آذربایجان، ارمنستان، ترکمنستان و دریای خزر، از شرق به پاکستان و افغانستان، از جنوب به خلیج فارس و دریای عمان و از غرب به ترکیه و عراق محدود میشود. این کشور همچنین جزیرههایی را در خلیج فارس در اختیار دارد. کل گسترهٔ ایران، ۱٫۶۴۸٫۱۹۵ کیلومتر مربع است که ۱۱۶٫۶۰۰ کیلومتر مربع آن را آبهای این کشور تشکیل میدهند. حدود یک سوم از مرز ۸٫۳۳۴ کیلومتری آن نیز آبی است. این کشور خاورمیانهای، موقعیت استراتژیکی در خلیج فارس دارد و تنگه هرمز در جنوب کشور، مسیری حیاتی برای انتقال نفت خام است.[۱۰۸] سرزمین ایران، از ثروت طبیعی فراوانی برخوردار است؛ حدود ۱۱ درصد زمینهای آن، قابل کشت هستند و نفت، گاز طبیعی، زغالسنگ، کروم، مس، سنگ آهن، سرب، منگنز، روی و گوگرد شناختهشدهترین منابع طبیعی ایران هستند.[۱۰۸]
آب و هوا
نقشهٔ آب و هوایی ایران (سامانه طبقهبندی اقلیمی کوپن)
بیابانی گرم
بیابانی سرد
نیمهخشک گرم
نیمهخشک سرد
مدیترانهای گرم
مدیترانهای قارهای
اقلیم ایران بسیار متنوع است و از نیمهگرمسیری تا زیرشمالگانی را شامل میشود. بلندی، عرض جغرافیایی، تأثیرهای دریایی، بادهای فصلی و نزدیکی به دامنههای کوهستانی یا بیابانها، نقش مهمی در نوسانات دمای روزانه و فصلی در این کشور ایفا میکند. به عنوان نمونه، میانگین دمای روز تابستانی در آبادان در استان خوزستان، ۴۳ درجهٔ سانتیگراد و میانگین دمای زمستان در تبریز در استان آذربایجان شرقی، به حدود انجماد میرسد. بارش نیز در سراسر کشور، متغیر است؛ از کمتر از ۲ اینچ در جنوب شرقی کشور تا ۷۸ اینچ در مناطق نزدیک به دریای خزر. میانگین بارش سالانه در کشور نیز نزدیک به ۱۶ اینچ است. پر بارانترین فصل ایران، زمستان است و بیش از نیمی از بارش سالانه در این ۳ ماه رخ میدهد. شمال کشور در آمار بارش یک تضاد بزرگ به وجود آوردهاست؛ کوههای بلند البرز، بخشهای جنوبی خود را از اثر دریای خزر محروم میسازند و یک شمال حاصلخیز و جنگلی، برای ایران به وجود میآورند؛ در شمال ایران، هوایی تا ۳۸ درجهٔ سانتیگراد پدیدار میشود، یخبندان بسیار نادر است و ممکن است رطوبت تا ۱۰۰ درصد افزایش یابد. به جز در شمال کشور، تابستان به عنوان یک فصل خشک در ایران شناخته میشود. از ویژگیهای آب و هوای ایران این است که مناطق مختلف آن، میتوانند دارای چهار فصل جدا از هم باشند.[۱۰۹]
گوناگونی زیستگاهها
سرزمین ایران به شکل کلی، کوهستانی و نیمهخشک است و میانگین بلندی آن، بیش از ۱۲۰۰ متر از سطح دریا است. بیش از نیمی از مساحت ایران را بلندی و کوههای این کشور، یکچهارم آن را دشتهای آن و کمتر از یکچهارم دیگر آن را زمینهای در دست کشت، میسازند. پستترین نقطهٔ درونی با بلندی ۵۶ متر در چاله لوت و بلندترین نقطه، دماوند با ۵۶۱۰ متر بلندی است که در میان رشتهکوه البرز قرار دارد. در کنارهٔ جنوبی دریای خزر، بلندی زمین ۲۸ متر پایینتر از سطح دریای آزاد است.[۱۱۰]
از دیدگاه ناهمواریها، ایران کشوری کوهستانی با بیابان و دشتهایی در میانه است. بلندترین نقطهٔ کشور، کوه دماوند با ۵٫۶۲۵ متر بلندی و کمترین بلندی کشور نیز در دریای خزر در منفی ۲۸ متر ثبت شدهاست. این کشور ممکن است با خشکسالی دورهای، سیل، طوفانهای غبار یا شنی و زمینلرزه تهدید شود. آلودگی هوا به ویژه در مناطق شهری، نبود مدیریت درست پساب صنعتی، جنگلزدایی، بیابانزایی، آلودگی نفتی در خلیج فارس، نابودی تالابها بر اثر خشکسالی، فرسایش خاک و آلودگی آب، از مهمترین مسائل زیستمحیطی در ایران هستند.[۱۰۸]
پارکهای ملی ایران و مناطق حفاظتشدهٔ این کشور از مهمترین جاذبههای جغرافیایی آن هستند. این کشور همچنین ۱۳ ذخیرهگاه زیستکره دارد که شامل ارسباران، ارژن، گنو، پارک ملی گلستان، منطقه حفاظتشده حرا و تالاب بینالمللی خور خوران، پارک ملی کویر، پارک ملی دریاچه ارومیه، شبهجزیره میانکاله، منطقه حفاظتشده توران، دنا، تنگ صیاد، دریاچه هامون و کپهداغ میشود.[۱۱۱]
گوناگونی گیاهان
لاله واژگون در دشت افوس
تقریباً یک دهم ایران جنگلی است و گستردهترین جنگلهای آن، در جنوب دریای خزر قرار گرفتهاست؛ در این منطقه انواع درختان برگریز، بلوط، راش، نمدار، نارون، گردو و بسیاری درخت و گیاهان دیگر، میرویند. در نواحی خشک میانی کشور نیز ارس، بادام و شماری گیاه میوهدار رشد میکنند. انواع درمنه و درختچه نیز در نواحی بیابانی و سراسر کشور پراکنده هستند. تپههای ماسهای کویری ایران، با نگهداری آب، از رشد گیاهانی همانند موردیان پشتیبانی میکنند. واحههای ایران نیز با کمک به رشد تاکستانها، تمشک ایرانی، صنوبر، خرما، مورد، خرزهرهایان، آکاسیا، بید، آلو و توت باعث تنوع بیشتر پوشش گیاهی منطقه میشوند.[۱۰۹]
گوناگونی جانوران
مقالههای اصلی: حیات وحش ایران و محیط زیست ایران
گوزن زرد ایرانی از گونههای در معرض خطر این کشور
پلنگ ایرانی که از گونههای بومی غرب آسیا بهشمار میرود
تاکنون بیش از ۲۱۰ گونه پستاندار، ۵۵۸ گونه پرنده، ۲۶۰ گونه خزنده و ۲۲ گونه دوزیست در ایران ثبت شدهاند. پستانداران سرزمین ایران شامل پلنگ ایرانی، خرس، کفتار راه راه، گرگ، گرازهای وحشی، بز کوهی، آهو و قوچومیش است که در کوههای دارای پوشش گیاهی زندگی میکنند. انواع شغال ،گربه وحشی و خرگوش نیز در سراسر کشور وجود دارند. گور ایرانی نیز دشت و بیابانها را برای حیات خود، انتخاب کردهاست. یوزپلنگ آسیایی در جهان به عنوان یک گونهٔ در معرض انقراض ایرانی، شناخته شدهاست. قرقاولهای ایرانی در شمال کشور یافت میشوند و کبکها در بیشتر مناطق کشور زندگی میکنند. پرندگان آبزی همانند پرنده دریایی، اردک و غاز نیز در سواحل دریای خزر و خلیج فارس زندگی میکنند؛ در حالی که کرکسهای ایرانی، در بیابان به حیات خود ادامه میدهند. انواعی از گوزن، جوجهتیغی، روباه و دست کم ۲۲ گونهٔ جوندگان، در مناطق نیمه صعبالعبور و بلند این کشور، زندگی میکنند. سنجاب نخلی و خرس سیاه آسیایی در سیستان و بلوچستان یافت شدهاند. ببرها نیز زمانی در جنگلهای مناطق جنوبی دریای خزر سکونت داشتند اما هماکنون منقرض شدهاند.[۱۰۹] شیر ایرانی نیز در ایران منقرض شدهاست اما پیش از انقلاب ۱۳۵۷ ایران، طرحهای احیای آن ریخته شد و در سال ۱۳۹۸، با توافق میان باغ وحش ارم و انجمن آبزیگاه و باغوحشهای اروپا، به ایران بازگشت تا احیای آن در این کشور آغاز شود.[۱۱۲]
سیاست
مقالهٔ اصلی: سیاست در ایران
همایش اقتدار بسیج در ورزشگاه آزادی تهران و سخنرانی دومین رهبر ایران، سید علی خامنهای (۱۳۹۷)
ایران، از اعضای بنیانگذار سازمان ملل متحد، سازمان همکاری اقتصادی، سازمان همکاری اسلامی و اوپک و همچنین از اعضای سازمان همکاریهای شانگهای است[۱۱۳] و یک قدرت منطقهای[۱۱۴] شمرده میشود.
نظام سیاسی کنونی ایران، بر قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران استوار است که در سال ۱۳۵۸ تصویب شد.[۱۱۵] ایران کنونی، در واقع یک جمهوری اسلامی با بخش قانونگذار است. دستگاههای اجرایی، مجلس شورای اسلامی و قوه قضائیه، در نهایت تحت نظر روحانیت کار میکنند. این نظام ترکیبی، تحت نظر رهبر ایران قرار میگیرد. رهبر این کشور، اختیارات گستردهای دارد و علاوه بر مقامات کشوری، مقامات نظامی را هم میتواند تعیین کند. رهبر ایران همچنین منحصراً میتواند اعلان جنگ دهد و فرماندهٔ ارشد نیروهای مسلح ایران است؛ او جهت کلی سیاستهای کشور را هم تعیین میکند. محدودیتی برای دورهٔ رهبری وجود ندارد اما مجلس خبرگان این امکان را دارد که رهبر را از مقام خود بردارد. به شکل دقیقتر، در جمهوری اسلامی ایران، قوای سهگانه متشکل از قوه مقننه، قوه مجریه و قوه قضائیه، تحت نظر ولایت فقیه فعالیت میکنند. مردم ایران نیز مستقیماً در انتخاب رهبر کشور دخالت ندارند و مجلس خبرگان، به نمایندگی از آنان، رهبر را انتخاب میکند و این گزینش، بر پایهٔ معیارهای شرعی و اسلامی است.[۱۱۶][۱۱۷] اگرچه، اعضای شورای نگهبان که مستقیم و غیرمستقیم از سوی رهبر گزینش میشوند، وظیفهٔ تأیید صلاحیت نامزدهای مجلس خبرگان را نیز دارند.[۱۱۸]
رئیسجمهور ایران که با انتخابات ریاستجمهوری کشور گزینش میشود، رئیس قوهٔ مجریه است و باید یک شیعهٔ ایرانی باشد. رئیسجمهور، شورای وزیران را برای تأیید مجلس انتخاب کرده و به عنوان رئیس شورای عالی امنیت ملی فعالیت میکند. رئیسجمهور و وزرای وی، وظیفهٔ ادارهٔ امور روز کشور و اجرای قوانینی را دارند که قوهٔ مقننه تصویب کردهاست. علاوه بر این، رئیسجمهور بر طیف گستردهای از دفاتر و سازمانهای دولتی نظارت دارد. در جرمهای معمول، رسیدگی به اتهامات رئیسجمهور، معاونان وی و وزیران با آگاهی مجلس شورای اسلامی در دادگاههای عمومی انجام میشود. استعفای رئیسجمهور نیز باید مورد تأیید رهبر ایران قرار گیرد.[۱۱۹][۱۱۷]
تقسیمات اداری
مقالههای اصلی: استانهای ایران، شهرستانهای ایران، و منطقهبندی استانهای ایران
نقشهٔ استانهای ایران
ایران دارای ۳۱ استان است که در کل، پنج منطقه را تشکیل میدهند.[۱۲۰] تقسیمات کشوری در ایران، به ترتیب، شامل استانها، شهرستانها، بخشها و دهستانها میشود. هیچ منطقهٔ خودمختاری در این کشور وجود ندارد و از استاندار تا بخشدار، توسط وزارت کشور منصوب میشود. در هر سطح نیز یک شورا وجود دارد و شورای عالی استانها از نمایندگان شوراهای استان تشکیل میشود. وزارت کشور این اختیار را دارد که شهرداران را نیز منصوب کند، اما اعضای شورای شهر، به صورت محلی انتخاب میشوند. دهکدهها نیز توسط دهیار که توسط بزرگان (شورا) همان ناحیه، توصیه میشود، اداره میشوند.[۱۱۷]
سیاست در تاریخ
همچنین ببینید: تاریخ دموکراسی در ایران باستان
ایران در دوران پیش از اسلام، دارای حکومتهایی از نوع شاهنشاهی و در طول پنج سدهٔ اخیر از نوع پادشاهی بودهاست.[۱۲۱] نهایتاً در سال ۱۳۵۸، با رأی نزدیک به ۹۸ درصد از مردم این کشور، پس از حدود ۲۵۰۰ سال، رسماً تاج و تخت در ایران برچیده شد. از آن پس، نظام جمهوری اسلامی ایران جایگزین دودمان پهلوی که آخرین حکومت پادشاهی این کشور بود، شد.[۱۲۲]
قانون و قوه مقننه
مقالهٔ اصلی: قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران
ایران دارای ساختار قانونگذاری است. مجلس شورای اسلامی که بیشتر به عنوان مجلس شناخته میشود، اجازه میدهد نمایندگان مجلس برای دورههای چهارساله، به شکل مستقیم توسط مردم انتخاب شوند و اقلیتهای مذهبی و قومی رسمی، دارای نمایندگانی در مجلس هستند. مجلس قوانین کشور را تصویب میکند و در شرایط ویژه، این امکان را دارد که رئیسجمهور را با دو سوم آرا استیضاح کند.[۱۱۷]
شورای نگهبان ۱۲ عضو شامل فقها و حقوقدان دارد که نیمی از آنان را رهبر و بقیه را شورای قضایی گزینش میکند. مصوبات مجلس شورای اسلامی پیش از اجرایی شدن، نظر این شورا را میگیرند و بررسی میشوند که مخالف قانون اسلامی نباشند. این شورا بر انتخابات نیز نظارت میکند و تمام نامزدهای انتخاباتی، حتی برای ریاستجمهوری، باید تأیید صلاحیت از آن را به دست آورند.[۱۱۷]
قوه قضائیه
مقالهٔ اصلی: قوه قضائیه جمهوری اسلامی ایران
رهبر جمهوری اسلامی ایران، رئیس قوه قضائیه ایران را تعیین میکند که وی نیز، رئیس دیوان عالی کشور و دادستان عمومی را منصوب میکند. چندین دادگاه در این کشور وجود دارد، از جمله دادگاههای همگانی که به پروندههای مدنی و جنایی رسیدگی میکنند و دادگاه انقلاب که به گروه ویژهای از جرائم رسیدگی میکند؛ این دادگاه که به مقولههایی همانند اقدام علیه امنیت ملی، اقدام علیه نظام جمهوری اسلامی و قاچاق موادمخدر رسیدگی میکند، حکم نهایی را میدهد و قابلیت تجدیدنظر ندارد.[۱۲۳]
دادگاه ویژه روحانیت که مستقل از چارچوب منظم قضایی عمل میکند و فقط به رهبری پاسخگو است، احکام نهایی میدهد و قابلیت تجدید نظر ندارد. دادگاه ویژه روحانیت به جرائمی که توسط روحانیون انجام شدهاند، رسیدگی میکند؛ اگرچه در پروندههای مربوط به افراد غیر روحانی نیز دخالت داشتهاست.[۱۲۳] بر اساس اعلام سازمان ملل متحد در سال ۲۰۱۸ میلادی، ۱۷۰ کشور یا مجازات اعدام را به کل پایان دادند یا اجرای آن را متوقف کردند؛ در یک سال پیش از این اعلامیه، ۸۴ درصد کل اعدامهای ثبتشده در جهان، در چهار کشور عربستان، عراق، پاکستان و ایران بودهاست.[۱۲۴] گزارش سال ۲۰۱۸ سازمان عفو بینالملل اعلام کرد که اعدامها در ایران، نسبت به سال پیش، ۵۰ درصد کاهش داشتهاست و ظاهراً حلقآویز کردن متداولترین روش اعدام در این کشور است.[۱۲۵]
روابط با جهان
مقالهٔ اصلی: سیاست خارجی ایران
رئیسجمهور ابراهیم رئیسی در دیدار با فومیو کیشیدا، نخستوزیر ژاپن (۳۰ شهریور ۱۴۰۱) در مجمع عمومی سازمان ملل متحد
در اصول قانون اساسی ایران اعلام شدهاست که سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران، بر اساس نفی سلطهجویی و سلطهپذیری، حفظ استقلال همهجانبه و یکپارچگی کشور، دفاع از حقوق تمام مسلمانان و عدم تعهد در برابر قدرتهای سلطهگر و روابط صلحآمیز با دول غیرمحارب استوار است؛ جمهوری اسلامی ایران، سعادت انسان در کل جامعه بشری را آرمان خود دانسته و استقلال، آزادی و حکومت حق و عدل را از حقوق مردم جهان میداند. همچنین در عین خودداری از دخالت در امور داخلی کشورهای دیگر، از مبارزه حقطلبانه مستضعفین در برابر مستکبرین، در تمام جهان، پشتیبانی میکند. همچنین هر قراردادی که سلطهٔ بیگانه بر منابع، فرهنگ، ارتش و دیگر شئون ایران را فراهم آورد، ممنوع اعلام شدهاست. شعار «نه شرقی نه غربی، جمهوری اسلامی» نیز به عنوان فلسفهٔ سیاسی این کشور، در نظر گرفته شدهاست.[۱۲۶]
آتش زدن پرچم اسرائیل و ایالات متحده در راهپیمایی روز قدس در تهران
آخرین حکومتهای ایران، سیاست خارجی متفاوتی را دنبال کردهاند. محمدرضا پهلوی، در سیاست خارجی به دنبال دوری از تنش بود و با وجود روابط نزدیک با آمریکا، با اتحاد جماهیر شوروی نیز روابط مناسبی ایجاد کرد؛ در همین حال، با بسیاری از کشورهای جنبش عدم تعهد، روابط گرمی را حفظ کرد. با وجود روابط دوستانه با جهان، وی همواره نیروی نظامی ایران را تقویت میکرد. اما با پدیداری جمهوری اسلامی، ایران تبدیل به کشوری مخاصمهجو، تجدیدنظرطلب، رادیکال و مذهبی شد و به سرعت جهان را با سیاستهای تازهٔ خود آشنا ساخت. استکبارستیزی و صدور انقلاب از سیاستهای مورد توجه ایران در دهههای اخیر هستند. در زمینهٔ غربستیزی، جمهوری اسلامی ایران تلاش کرد که با رژیمهای کمونیستی روابط نزدیکی برقرار کند و با کشورهایی همانند رومانی،[یادداشت ۵] کره شمالی و کوبا به روابطی موفق رسید. در دهههای اخیر، ایران با بلاروس، نیجریه و ونزوئلا نیز روابط قابل توجهی داشتهاست. مارک گازیوروسکی، عالم سیاسی، حکومت جمهوری اسلامی ایران را یک حکومت مطرود برای بسیاری از کشورهای جهان میداند.[۱۲۷] برنامههای هستهای و موشکی ایران و نوع روابط با اسرائیل، تنشها و تحریمهایی را برای این کشور به همراه داشتهاست. در تیر ۱۳۹۴، ایران با گروه ۱+۵ به توافقی مهم با عنوان برنامه جامع اقدام مشترک، دست یافت که پیرامون برنامهٔ هستهای این کشور بود و تحریمهای اقتصادی را پایان میداد. اگرچه خروج آمریکا از برجام و تحریمهای مجدد، این توافق را به هم ریخت.[۱۲۸][۹۹][۱۲۹] دونالد ترامپ، رئیسجمهور ایالات متحده، پس از اعلام خروج این کشور از برجام، از ناکارآمدی برجام در پیشگیری از دستیابی جمهوری اسلامی به سلاح اتمی و ادامهدار بودن پشتیبانی این نظام از تروریسم و خطر برنامه موشکی بالستیک ایران گفت.[۱۳۰]
نیروی نظامی و امنیتی
مقالهٔ اصلی: نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران
گرومن اف-۱۴ تامکت در خدمت نیروی هوایی ارتش ایران
جمهوری اسلامی ایران دارای دو گونه نیروی مسلح است؛ نیروهای معمول ارتش که شامل نیروی هوایی و نیروی دریایی میشود و یک گروه جداگانه با نام سپاه پاسداران انقلاب اسلامی.[۱۳۱] در دوران پهلوی، ایران یکی از بزرگترین نیروهای مسلح جهان را در اختیار داشت که به سرعت، با فروپاشی سلطنت منحل شد. ارتش ایران، پس از انقلاب ۱۳۵۷، درگیر یک جنگ طولانی با عراق شد و از آن زمان، مؤلفهای فعال و نیرومند را حفظ کردهاست. نیروی نظامی این کشور، بخش اعظم نیروی انسانی خود را از خدمت اجباری در ایران به دست میآورد و مردان باید تا حدود ۲ سال، خدمت سربازی انجام دهند. ارتش، بزرگترین شاخهٔ نیروی نظامی ایران است و پس از آن، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی قرار دارد. هر نیروی امنیتی ایرانی که درگیر نبردهای خارجی یا داخلی باشد، توسط عناصر سپاه همراهی یا رهبری میشود. نیروی هوایی و دریایی ایران، از دیدگاه بینالمللی هنوز کوچک شمرده میشوند. نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران نیز نقش پلیس را در این کشور ایفا میکند.[۱۳۲] نیروی قدس نیز شاخهٔ مخفی نخبهٔ سپاه پاسداران و در اصل مسئول عملیات در خارج از مرزهای کشور است که در جهت منافع سپاه و نظام کنونی ایران فعالیت میکند.[۱۳۳]
در سال ۲۰۱۸ میلادی، ایران با ۱۷ میلیارد و ۴۰۰ میلیون دلار بودجهٔ نظامی، در ردهٔ پانزدهم جهان جای گرفت؛ در این سال، هزینهٔ نظامی ایران بالاتر از اسرائیل و کانادا و پایینتر از عربستان بود.[۱۳۴] بر اساس اعلام مؤسسه بینالمللی مطالعات استراتژیک، ایران حدود ۵۲۳ هزار نیروی نظامی فعال دارد که ۳۵۰ هزار نفر آن در ارتش معمول کشور و دست کم ۱۵۰ هزار نفر آن در سپاه پاسداران انقلاب اسلامی خدمت میکنند. حدود ۲۰ هزار نیرو نیز در نیروی دریایی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی هستند.[۱۳۵] بسیج نیز یک سازمان شبهنظامی فعال در ایران است که میتواند شمار قابل توجهی نیروی داوطلب جذب کند.[۱۳۶]
نیروی دریایی ارتش ایران که از تولیدات داخلی نیز بهره میبرد.
از انقلاب ۱۳۵۷ تاکنون، برای غلبه بر تحریمهای خارجی، دولت ایران صنایع نظامی خود را گسترش داد. انواع تانک، نفربر زرهپوش، موشک، زیردریایی، کشتیهای نظامی، ناوچه، رادار، هلیکوپتر و هواپیماهای جنگنده در ایران ساخته میشوند.[۱۳۷] ایران ارتش سایبری نیز دارد و پس از حملات سایبری به تأسیسات هستهای ایران در سال ۱۳۸۹، این کشور توانایی سایبری خود را افزایش داد. ایران، همچنین توانایی ساخت پهپاد را داراست و با پهپادهای خود، عملیات داشتهاست.[۱۳۵]
ایران، توان موشکی بالایی دارد. برنامه موشکی ایران پیش از انقلاب ۱۳۵۷ آغاز شد اما از جنگ ایران و عراق سرعت گرفت. از آن پس، ایران با کشورهایی همانند لیبی، کره شمالی، چین و روسیه همکاری کردهاست تا زرادخانهای بزرگ و متنوع از موشکهای بالستیک و کروز ایجاد کند. در سال ۱۳۶۶، نخستین موشک ایران ساخته شد و در دههٔ ۱۳۷۰، پیشرفت موشکی ادامه یافت تا دههٔ ۱۳۸۰ که موشکهای دوربرد طراحی شدند و بر دقت آنان افزوده شد. تمام خاورمیانه و بخشهایی از اروپا، در تیررس موشکهای ایران قرار دارند. توسعهٔ برنامهٔ موشکی ایران، به ویژه تولید موشکهایی با برد بیش از ۳۰۰۰ کیلومتر، همواره باعث نگرانی اروپا و آمریکا بودهاست؛ اگرچه، ایران اعلام داشتهاست که چنین موشکهایی نمیسازد. با این حال، برخی رسانهها، برد نهایی موشکهای ایران را تا ۳۰۰۰ کیلومتر دانستهاند و اعلام کردند که ایران امکان هدف قرار دادن ۷۰ درصد آسیا و دورترین نقاط اروپا را دارد. همچنین ایران از سوی غرب به داشتن موشک با توانایی حمل کلاهک هستهای متهم شدهاست.[۱۳۸][۱۳۹]
حقوق بشر
مقالههای اصلی: حقوق بشر در ایران، حقوق بشر در جمهوری اسلامی ایران، و نقض حقوق بشر توسط جمهوری اسلامی ایران
بر اساس گزارش شاخص دموکراسی سال ۲۰۱۷، کارنامه حقوق بشر در ایران به شدت ضعیف است.[۱۴۰] همچنین جاوید رحمان، گزارشگر ویژه حقوق بشر در ایران، در سال ۲۰۲۱ از وخیم تر شدن وضع حقوق بشر در ایران خبر داد.[۱۴۱] حکومت در ایران غیردموکراتیک است، مکرراً منتقدان دولت و رهبر آن را تحت تعقیب و دستگیری قرار دادهاست و شرکت نامزدها در انتخابات مردمی و نیز سایر اشکال فعالیت سیاسی را به شدت محدود میکند.[۱۴۲][۱۴۳] حقوق زنان در ایران بهطور جدی ناکافی توصیف میشود،[۱۴۴] و حقوق کودکان بهشدت نقض شدهاست، به طوری که در ایران بیش از هر کشور دیگری در جهان، کودکان مجرم اعدام شدهاند.[۱۴۵][۱۴۶] فعالیت جنسی بین افراد همجنس غیرقانونی است و مجازات آن تا اعدام است.[۱۴۷][۱۴۸]
در طول دهه گذشته، تعداد زیادی اعتراضات ضد دولتی در سراسر ایران (مانند اعتراضات آبان ۱۳۹۸ ایران) یا (اعتراضات سراسری ۱۴۰۱) با خواست پایان دادن به جمهوری اسلامی به راه افتادهاست. با این حال، سپاه و پلیس همیشه اعتراضات تودهای را با روشهای خشونتآمیز سرکوب میکردند که منجر به کشته شدن هزاران معترض شد. (مانند جمعه خونین زاهدان) یا (جمعه خونین خاش)[۱۴۹][۱۵