خبر اسماعیل

نامزدهای احتمالی ریاست جمهوری را به دو دسته هوادار و مخالف دولت تقسیم می کند و چنین می نویسم:

الف- کاندیداهای هوادار دولت
اسامی زیادی در این حوزه وجود دارد، به عنوان مثال در شایعه هایی که درباره اسامی کاندیداها مطرح شده، نام سردار "سلیمانی" هم به چشم می‌خورد. ولی تاکنون او در این باره اظهار نظری نکرده و در محافل سیاسی ایران نیز تا کنون از او به عنوان کاندیدای ریاست جمهوری نامی برده نشده است. "غلامعلی حدادعادل" ، "الهام" ، "ضرغامی" ، "نیکزاد" ، "باقری لنکرانی" و "ولایتی" بیشترین اسامی هستند که در لیست‌های اعلام شده نامشان تکرار شده و در محافل سیاسی ایران از آنان به عنوان کاندیداهای احتمالی ریاست جمهوری یاد شده است.

1-غلامعلی حدادعادل

از کاندیداهای طیف اصول‌گرایان به شمار می‌رود. به گفته مطهری او در ایجاد اختلاف میان اصول‌گرایان جبهه متحد نقش تعیین کننده‌ای داشته و در نهایت کاندیدای ریاست مجلس از سوی جبهه پایداری -رقیب اصلی جبهه متحد در مجلس- شد. از این منظر، ناظران سیاسی معتقدند که گرایش حدادعادل به جبهه پایداری که به نوعی محصولی وزیر کشور سابق احمدی نژاد در آن دست بالا را دارد، می‌تواند چرخش حساب شده وی به این جبهه تلقی شود.

2-غلامحسین الهام

او که پیش از این، انتخابات مجلس نهم را مقدمه ریاست جمهوری یازدهم خوانده بود، به تشریح برنامه های تشکل متبوعش در این زمینه پرداخت. مشاور حقوقی رئیس جمهور و عضو جبهه پایداری در گفت وگویی که ایسنا منتشر کرد، با بیان این‌که «برای ریاست جمهوری آینده، افرادی از گفتمان جبهه پایداری ظهور پیدا خواهند کرد» ، ادامه داد: «جبهه پایداری دور برگردان ندارد. افرادی که بخواهند در گفتمان انحراف ایجاد کنند "تحمیلی" هستند.»

3- عزت الله ضرغامی

رئیس کنونی صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران است که از سوم خرداد 1383 این سمت را بر عهده دارد. وی از دانشجویانی بود که در اشغال سفارت آمریکا شرکت داشتند و پیشنهاد اشغال سفارت شوروی را دادند که با مخالفت بقیه دانشجویان و مقامات وقت روبرو شد.

4- علی نیکزاد

وزیر راه و شهرسازی است. منتقدان وی می‌گویند که وی بودجه‌های راه و ترابری را به حوزه مسکن برده و بیشتر پروژه‌های عمرانی در این حوزه تعطیل شده اند. نیکزاد طراح مسکن مهر است و برای این منظور بیش از 50 بار سفر استانی داشته به نحوی که در کارنامه وی می‌گویند مکانی نیست که پروژه مذکور کلنگ خورده باشد و او به آنجا سفرنکرده باشد. نیکزاد بارها در محافل مختلف اعلام کرده سفرهای استانی وی تا آن اندازه بوده که افکارعمومی از وی شناخت کافی برای رأی دادن در انتخابات ریاست جمهوری به دست آورده است. ناظران سیاسی می‌گویند احمدی نژاد تمایل دارد با یکی از کاندیداهای ذکر شده به گونه‌ای انتخابات ریاست جمهوری را به پیش ببرد تا بتواند صحنه شطرنج بازی پوتین–مدودف را در ایران پیاده کند.

5- باقری لنکرانی

سخنگوی جبهه پایداری است. وزیر جوان کابینه نهم که یک بار احمدی نژاد در یک مصاحبه تلویزیونی او را از فرط علاقه «هلو» خوانده بود که می‌توان او را خورد! در میان اطرافیان رئیس جمهوری و محافل وابسته به جبهه پایداری در حال حاضر نام او به عنوان شانس ورود به رقابت‌های ریاست جمهوری مطرح است. چهره هایی مانند "حمید رسایی" و "روح الله حسینیان" از نمایندگان جبهه پایداری در مجلس، حامی نامزدی باقری لنکرانی هستند و سایت "رجانیوز" که وابسته به "صادق محصولی" است، اخیراً تبدیل به تریبون وی شده است. گفته می‌شود که او در صورت موفقیت، محصولی را به عنوان معاون اول خود معرفی خواهد کرد.

6- علی اکبر ولایتی

مشاور رهبر ایران و تکنوکرات میانه رویی است که در حوزه سیاست خارجی از عنفوان جوانی فعالیت داشته و وزیر امور خارجه دولت "میرحسین موسوی" در زمان جنگ بوده است. چند روز پیش نیز خبری مبنی بر حمایت "هاشمی رفسنجانی" از دکتر ولایتی در انتخابات ریاست جمهوری سال آینده منتشر شد. در کنار این خبر، دکتر ولایتی هم در پاسخ به خبرنگاران، موضع روشنی درباره آمدن یا نیامدن به صحنه انتخابات اظهار نکرد. اما بلافاصله روزنامه جمهوری اسلامی نوشت آیت الله هاشمی رفسنجانی هیچ اظهار نظری در باره ریاست جمهوری آینده نکرده است. به گزارش این روزنامه، محافل مطلع نزدیک به آیت الله هاشمی رفسنجانی ضمن تکذیب این خبر می‌گویند که ایشان اصولا در زمینه ریاست جمهوری آینده تاکنون اظهار نظری نکرده اند. البته کارشناسان معتقدند حضور کمرنگ ولایتی در عرصه‌های سیاسی و احتمالا سن بالای وی شانس او را برای تثبیت کاندیداتوری اش کاهش می‌دهد. حامیان ولایتی در جبهه اصولگرایی می‌توانند در چارچوب جبهه متحد تعریف شوند ولی برای رأی آوری، او نیز نیازمند پشتوانه رأی هاشمی رفسنجانی است؛ به همین دلیل شایعه حمایت هاشمی از وی در هفته گذشته قوت گرفت.

7- سعید جلیلی

دبیر شورای عالی امنیت ملی است که برخی از نظامیان بر ساده زیستی و رویکردی که انقلابی خوانده می‌شود تأکید دارند. گفته می‌شود سعید جلیلی نیز در میان فرماندهان سپاه پاسداران حامیانی جدی دارد.

ب- کاندیداهای اصول‌گرای منتقد دولت:
اصول‌گرایان منتقد دولت، دارای یک ویژگی عمده اند: آنان برخلاف اصول‌گرایان وابسته به جبهه پایداری و هوادار دولت، رأی مردم و پایگاه اجتماعی را یک عامل بسیار مهم برای تغییرات مورد ملاحظه قرار می‌دهند. از این نظر میان اصول‌گرایان منتقد دولت و اصلاح‌طلبان نزدیکی بسیار زیادی مشاهده می‌شود. این کاندیداها شامل "مصطفی پورمحمدی" ، "قالیباف" ، "لاریجانی" و "محسن رضایی" می‌شوند.

1-مصطفی پورمحمدی

نخستین وزیر کشور دولت نهم، اگر چه در خط مشی سیاسی و مخالفت با اصلاح‌طلبان، نزدیکی بیشتری به گروه اول دارد، اما برکناری وی از وزارت کشور توسط محمود احمدی نژاد و سپس انتقادات تند و تیزش در مقام ریاست بازرسی کل کشور از فعالیت‌های دولت، او را در این گروه قرار داده است و همین موضوع نیز سبب شد که برخی نام او را برای ریاست جمهوری حتی پیش از برگزاری انتخابات دهم زمزمه کنند.

2-قالیباف

مدیر کارآمد اصول‌گرایان است. به دلیل عملکرد او و تیم همراهش، تهران به عنوان یکی از  5 شهر برتر دنیا در زمینه توسعه حمل و نقل پایدار انتخاب شد. این انتخاب ناشی از توسعه حمل و نقل عمومی و توجه به گسترش کیفی و کمی این بخش است. او طرح‌های کرباسچی در حوزه شهری را کاملا مدیریت و ادامه داده است. برخی از تحلیل گران معتقدند قالیباف با حضور در شهرداری تهران به دنبال اثبات توانایی‌های خود و تمرین مدیریت در سطح کلان است.

3- محسن رضایی

آخرین مواضعش درباره حوادث پس از سال 88 است. او در آخرین اظهاراتش اعلام کرده که «سال 88 مردم اعتراض داشتند و علت اصلی فتنه، سوءمدیریت بود... اگر مسؤولان نظام با سوءمدیریت با آن برخورد نمی کردند، فتنه به وجود نمی آمد.» سخنان تند او در مخالفت با ادامه ریاست جمهوری احمدی نژاد در زمان تبلیغات انتخاباتی و اعتراضات او پس از انتخابات نیز گروه اصول‌گرایان وابسته به جبهه پایداری و دولت را نسبت به او حساس کرده است.

4-علی لاریجانی

این روزها بسیار متفاوت تر از گذشته اظهار نظر می‌کند. رئیس مجلس هشتم به قوه مقننه رفت تا مشق ریاست مجلس را نیز در کارنامه خود داشته باشد. این که لاریجانی بر احزاب و آزادی به عنوان آب حیات تاکید دارد نشان از نزدیک شدن او به شعارهای اصلاح‌طلبان دارد. هنگامی که مطهری در مجلس سخن از دخالت فرماندهان سپاه پاسداران انقلاب کرد، او تنها به این تذکر اکتفا نمود که بهتر بود امر به معروف مطهری با لحن ملایم تری بیان شود. او ریشه پارلمان را در مشروطه جستجو می‌کند و البته نباید فراموش کرد که در گروه منتقدان دولت، لاریجانی و رضایی و قالیباف، ریشه خود را در مشروطیت و حرکت احیاگری دینی جستجو می‌کنند.

5- دكتر صفر نعيمي رز

سردار جانباز بازنشسته هشت سال دفاع مقدس سپاه با رتبه 20 / از فعالامن و مدافعان حقوق بشر معتقد به قانون اساسيس / عضو اصولگرايان منتقد دولت /  نماينده آستارا در مجلس

جبهه اصلاح طلب ها :

• سيد محمد خاتمي 

• مير حسين موسوي

• اسحاق جهانگیری وزیر صنایع دولت خاتمی^[۱۸]

• حسین کمالی دبیرکل حزب اسلامی کار، وزیر کار و امور اجتماعی در دولت هاشمی و دولت نخست خاتمی^[۱۹][۲۰]

• عبدالله نوری، (وزیر کشور دولت اول اکبر هاشمی رفسنجانی و دولت اول محمد خاتمی)^[۲۱][۱۸]

• محمدرضا عارف، معاون اول دولت خاتمی^[۲۲]

• دبیرکل حزب اسلامی کار، حسین کمالی

   

  كاندبداهاي  معروف به  جريان انحرافي :

  1-مشايي

  2-نيك زاد

  3- بقايي

به نظر می رسد جبهه مخالفان جمهوری اسلامی با پذیرش این واقعیت که اصلاح طلبان دیگر از اقبال عمومی چندانی برخوردار نیستند، ایجاد شکاف و القای وجود اختلافات مبنایی میان چهره های شاخص اصولگرا را وجهه همت خود قرار داده اند.

2- منشور ريس جمهور از ديدگاه دكتر نعيمي نماينده مجلس و كانديدا رياست جمهوري

سازمان  مجاهدين  خلق  ايران  با استراتژي  مبارزه  مسلحانه  در شهريور 1344 به  وسيله  سه  تن از دانشجويان  پيشين  دانشگاه  تهران  به  نامهاي  محمد حنيف نژاد، سعيد محسن  و علي اصغربديع زادگان  که  فعاليتهاي  جبهه  ملي  و نهضت  آزادي  آنان  را قانع  نکرده  بود، براي  براندازي  رژيم شاهنشاهي  بنيانگذاري  شد.
بنيانگذاران  سازمان  مجاهدين  خلق  بلافاصله  پس  از تاسيس ، دست  به  اقدام  علني  نزدند تا هم  بتوانند مباني  فکري  و ايدئولوژيک  خود را تدوين  کنند و نيز به  کادر خود، آموزش  عميق  فکري  وعقيدتي  بدهند.
موسسين  سازمان  مجاهدين  خلق  پس  از گفت وگوهاي  اوليه ، شناسايي  و جذب  نيروها و تشکيل سلول هاي  کوچکي  در قزوين ، تبريز، مشهد، اصفهان ، شيراز، کرمانشاه ، کرمان  و بانه  در سال  1347با تشکيل  کميته  مرکزي  به  بررسي  روستاها و چگونگي  امکان  فعاليت  سياسي  و مبارزاتي  در آنجا،برنامه هاي  آموزشي  و چگونگي  تشکيل  خانه هاي  تيمي  پرداختند.
در طي  سال  1347 پس  از تکميل  مطالعات  به  اين  نتيجه  رسيدند که  با اجراي  برنامه اصلاحات  ارضي  امکان  آغاز مبارزه  در روستاها فراهم  نيست  و شهرها براي  انجام  عمليات مناسبتر هستند. از اين رو کميته  مرکزي  با افزايش  تعداد نيروهاي  خود نسبت  به  تشکيل  گروه هاي فني ، اطلاعات ، تبليغات ، تدارکات ، تسليحات  و الکترونيک  پرداخت  و زمينه  را براي  تدارک مبارزه  مسلحانه  آماده  کرد. تعليم  فنون  ورزشي  کشتي  و جودو، رانندگي  با خودرو وموتورسيکلت  و ساير آموزشهاي  عمومي  در برنامه  کار قرار گرفت . از طرف  ديگر با برقراري ارتباط  با دفتر نمايندگي  سازمان  آزاديبخش  فلسطين  در دوبي  نسبت  به  اعزام  اعضاي  سازمان  به پايگاه هاي  الفتح  براي  کسب  آموزش هاي  نظامي  اقدام  شد.
در خرداد 1349 يک  گروه  سه  نفره  با تهيه  شناسنامه  و گذرنامه  جعلي  از طريق  دوبي  به  لبنان رفتند. متعاقب  آن  6 نفر ديگر با همين  روش  به  دوبي  رفتند تا از آنجا به  اردوگاه هاي  چريکي الفتح  در لبنان  بروند; اما پليس  دوبي  آن  6 نفر را به  گمان  اينکه  قاچاقچي  هستند دستگير و به زندان  انداخت  و قصد داشت  آنان  را به  تهران  بازگرداند و به  مقام هاي  انتظامي  ايران  تحويل  دهد.مجاهدين  خلق  وقتي  از اين  موضوع  باخبر شدند و نتوانستند اعضاي  زنداني  را آزاد کنند، طرح ربودن  هواپيما را ريختند. سه  نفر از اعضاي سازمان  به  عنوان  مسافر سوار هواپيما شدند و پس  ازحرکت ، مسير هواپيمارا به  طرف  بغداد منحرف  کردند. بعد از ورود به  بغداد مقامهاي  عراقي  به آنان  ظنين  شدند و با اعمال  شکنجه  سعي  کردند تا هويت  اصلي  آنان  را بفهمند. سرانجام  باميانجيگري  مقام هاي  فلسطيني ، مجاهدين  موفق  شدند خود را به  پايگاه  فلسطيني ها در اردن برسانند. ساواک  يک  سال  بعد، از هويت  هواپيماربايان  و تشکيل  يک  گروه  چريکي  آگاه  شد;اما هنوز اطلاع  دقيقي  از چگونگي  اين  سازمان  نداشت . متعاقب  اين  جريان ، سازمان  مجاهدين ،10 نفر ديگر را از تهران  به  اردن  فرستاد تا در اردوگاه هاي  الفتح  آموزش  نظامي  ببينند. روند اعزام به  اردوگاه هاي  نظامي  افراد تا سال  1357 ادامه  داشت .
به  لحاظ  عملياتي  پس  از واقعه  سياهکل  توسط  فدائيان  خلق ، مجاهدين  خلق  وادار به  شتاب در اجراي  عمليات  نظامي  شدند تا آنان  متوجه  شوند در پيشقراولي  نبرد مسلحانه  تنها نيستند. ازاين رو عمليات  خود را از مرداد 1350 براي  قطع  سيستم  اصلي  برق سراسري  و برهم  زدن جشن هاي  2500 ساله  شاهنشاهي  طراحي  کردند.
در طي  سالهاي  1351-1354 سازمان  مجاهدين  دست  به  يک  سلسله  کارهايي  در جهت مبارزه  با رژيم  شاه  زد. در ارديبهشت  1351، يک  هفته  پس  از اعدام  اولين  گروه  از مجاهدين ، به يک  پاسگاه  پليس  در تهران  حمله  کردند. سپس  دفتر مجله  «اين  هفته » را که  به  اشاعه  فرهنگ غرب  و تخريب  روحيه  خلق  متهم  شده  بود، منفجر کردند. همچنين  در بهار 1351 به  مناسبت بازديد نيکسون ، رئيس  جمهوري  آمريکا از ايران ، در دفتر اداره  اطلاعات  آمريکا، انجمن  ايران  وآمريکا، دفاتر پپسي کولا، جنرال  موتور، شرکت  نفت  دريايي  و هتل  اينترنشنال ، بمبهايي  را منفجرکردند. اتومبيل  ژنرال  هارولد پرايس ، رئيس  هيات  مستشاري  آمريکا را در ايران  به  گلوله  بستند;اما موفق  به  کشتن  او نشدند. همچنين  بمبي  را در آرامگاه  رضاشاه  منفجر کردند. در 12 مرداد1351 به  نشانه  اعتراض  به  ورود ملک حسين ، پادشاه  اردن  به  ايران  يک  بمب  در سفارت  اردن منفجر کردند.
بعد از اعلام  «بيانيه  تغيير مواضع  ايدئولوژيک » در سال  1354، شکافي  عظيم  در ميان  اعضاي سازمان  مجاهدين  ايجاد شد. اکثريت  مجاهدين  به  مارکسيسم  رو آوردند و اقليتي  از آنها تحت عنوان  مجاهدين  مسلمان  به  اصول  مذهبي  پافشاري  کردند. البته  جدايي  و انشعاب  مجاهدين ، ناگهاني  و غيرقابل  انتظار نبود، زيرا کساني  نظير تقي  شهرام  و بهرام  آرام  چنين  مباحث ايدئولوژيکي  را مطرح  و بر روي  آن  پافشاري  مي کردند. بسياري  از کساني  که  به  مارکسيسم گرويدند، از افراد مسلمان  متعصب  و معتقد به  اصول  توحيد بودند; مانند روحاني  و حق شناس  که در تيم  ايدئولوژي  اصلي  و اوليه  عضويت  داشتند يا پوران  بازرگان ، همسر حنيف نژاد، که  ازمعتقدين  به  مذهب  بود.
سرخوردگي  مجاهدين  از پشتيباني  روحانيون  از آنان ، ناتواني  جذب  روشنفکران  جديد که گرايش  به  مذهب  نداشتند و نيز شتاب  در عضوگيري  و اطاعت  کورکورانه  از کادر رهبري  سازمان که  به  مارکسيسم  روآورده  بودند، از جمله  دلايل  گرايش  به  مارکسيسم  ذکر شده  است .
پس  از اعلاميه  مواضع  ايدئولوژيک  سال  1354، مجاهدين  مارکسيست  با حفظ  آرم  سازمان  وتغيير علائم  و نشانه   گذشته ، حذف  آيات  قرآن  و تاريخ  پيدايش  سازمان  و نيز افزودن  مشت گره  خورده  به  نشانه  وابستگي  به  طبقه  کارگر، آرم  جديدي  را براي  خود تهيه  کردند. نشريه «جنگل » را به  جاي  «مجاهد» به  عنوان  ارگان  سازمان  منتشر کردند و هر سه  ماه  يکبار نيز نشريه «قيام  کارگر» را انتشار دادند.
مجاهدين  مارکسيست  با سازمان  فدائيان  خلق  درباره  ادغام  دو سازمان  مارکسيست  به  گفتگونشستند ولي  به  زودي  با توسل  به  اين  دلايل  که  سازمان  فدايي  هنوز با ريشه هاي  کاسترويي  خودپيوند دارد و از محکوم  کردن  سوسيال  امپرياليسم  شوروي  خودداري  مي کند و با عوامل  مشکوکي مانند حزب  توده  و جبهه  ملي  رابطه  پنهاني  دارد، گفت وگو را قطع  کردند. فدائيان  خلق  نيز مجاهدين مارکسيست  را به  پذيرش  کورکورانه  مائوئيسم  و مدعيان  دروغ پرداز طرفدار طبقه  کارگر وفرصت طلب  متهم  کردند.
مجاهدين  مارکسيست  از طرف  ديگر به  تسويه  حساب  با برخي  از اعضاي  برجسته  سازمان  که بر روي  اصول  اسلامي  پافشاري  داشتند، پرداختند. از جمله  مجيد شريف  واقفي  و مرتضي صمديه  لباف  را ربودند. شريف واقفي  را به  شهادت  رساندند و لباف  را نيز زخمي  کردند و در دام پليس  انداختند.
در طي  دوراني  که  مجاهدين  مسلمان  تلاش  مي کردند از مارکسيستها فاصله  بگيرند، بخشي  ازروحانيون ، خواهان  برخورد تند با مارکسيستها بودند و برخي  همچون  آيت الله طالقاني ، آيت الله منتظري ، لاهوتي ، مهدوي  کني  و هاشمي  رفسنجاني  راي  به  جدايي  از مارکسيستها و خاتمه  يافتن «اتحاد استراتژيک » دادند. طي  فتاواي  معروفي  که  در اوايل  سال  1355 از طرف  روحانيون  صادرشد، زندگي  اشتراکي  با مارکسيستها پايان  يافت . رهبري  مجاهدين  در زندان  به ويژه  مسعودرجوي ، به  صدور اين  فتوا اعتراض  داشتند; در عين  حال  خود را حداقل  برحسب  ظاهر ملزم  به رعايت  آن  مي ديدند. پس  از اين  گروهي  از مجاهدين  به  انتقاد از مسعود رجوي  پرداختند و از آن فاصله  گرفتند. از جمله  شهيد محمدعلي  رجايي  و عزت الله سحابي  که  به  طور کلي  از آنان  جداشدند.
در هر حال  انشعاب  سال  1354، اختلافهاي  موجود و درگيري هاي  گروههاي  مختلف  سازمان مجاهدين ، ضربات  مهلکي  را بر اين  سازمان  وارد کرد. ساواک  در طي  مدت  زمان  کوتاه  پس  ازانشعاب  توانست  تعداد زيادي  از افراد و گروههاي  پراکنده  مارکسيست  و مذهبي  وابسته  به سازمان  مجاهدين  را به  تدريج  شناسايي  کند و از بين  ببرد; به  طوري  که  از اواسط  سال  1355ديگر عملا سازماني  وجود نداشت .
 از طرف  ديگر انشعاب  در سازمان  مجاهدين  باعث  شد که  برخلاف  دوره هاي  قبل  که  عمدتا فعاليت هاي  سياسي  دانشجويي  به  صورت  مشترک  انجام  مي شد و در حقيقت  يک  اتحاد استراتژيک بين  نيروهاي  مارکسيست  و مذهبي  در مقابله  با شاه  وجود داشت ، برنامه هاي  مشترک  خاتمه  يافت و با بدبيني  شديدي  که  بين  مارکسيستها و مذهبي ها شکل  گرفت ، روند چندگانگي  نيروهاي  سياسي در دانشگاه ها، زندان هاو جامعه  اتفاق افتاد و به  طرف  مرزبندي  دقيق  نيروها رفت . گروه هاي مسلح  مذهبي  هم  که  شکل  گرفتند برخلاف  قبل ، از همکاري  با نيروهاي  مارکسيست  پرهيزداشتند. زيرا معتقد بودند آنها به  لحاظ  اعتقادي  با مااختلاف  دارند و در بين  راه  به  ما خيانت مي کنند و از پشت  خنجر مي زنند.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

اظهارات وزير خيالي مجاهدين

در اظهاراتي كه يكي از همسران رجوي در سايتهاي مجاهدين به مناسبت روز جهاني زن كرده است خواستار «لغو حجاب اجباري» در ايران شده  است. سهيلا صادق كه عنوان «وزير آموزش و پروش» در كابينه خيالي مريم رجوي را يدك مي كشد، گفته است: «ما مخالف هرنوع تحمیل و اجباری در این زمینه  [حجاب] هستیم, هرگونه تحمیل به هرشکلی به زنان در این رابطه را اهانت به هویت و شخصیت زن ایرانی میدانیم. بگذارید در پایان به این واقعیت اشاره کنم که موضع هر نیرو در مورد زنان شاخص دموکراتیسم و ملاک بسیار واقعی و روشنی از ماهیت آن نیرو یا جریان است»

اعضاي شوراي رهبري پيشين مجاهدين كه اخيرا از تشكيلات خارج شده اند افشاگريهاي وسيعي عليه فساد و مناسبات كثيفي كه رجوي  در ارتباط با زنان شوراي رهبري برقرار مي كرد انجام دادند. رجوي تمامي اعضاي زن شوراي رهبري را كه از شوهران خود در جريان انقلاب ايدئولوژيك  طلاق گرفته بودند، به عقد و نكاح خود در آورد و با همه آنها بصورت تكي و حتي به صورت جمعي رابطه جنسي برقرار كرده است.

اكنون بايستي از سازمان مجاهدين و مشخصا از اين خانم وزير خيالي پرسيد آيا اين رفتار با زنان اهانت به شخصيت و هويت زن ايراني نيست؟ آيا اين اهانت نيست كه زنان شوهردار بدون لباس جلوي رجوي و جلوي ساير اعضاي شوراي رهبري «رقص رهايي» بكنند؟ آيا اين اهانت به هويت و شخصيت زن نيست كه رجوي بصورت جمعي با آنها رابطه جنسي برقرار كند؟

اگر قرار است موضع هر نيرو در مورد زنان شاخص دمكراتيسم آن جريان باشد، آيا رابطه اي كه رجوي با زنان بر قرار كرد، مي تواند شاخص دمكراتيسم مجاهدين خلق باشد؟ آيا اين الگوي جامعه اي است كه مجاهدين مي خواهند در جامعه ايران فردا برقرار كنند؟

اگر روسري اجباري خوب نيست پس چرا خود مجاهدين پيشتاز نمي شوند كه روسري خودشان را بردارند. آيا همه زنان مجاهد به دلخواه خود روسري سر كرده اند؟ تمامي كساني كه در تشكيلات مجاهدين بوده اند بخوبي به ياد دارند كه اولين قانون براي ورود  يك زن به مجاهدين اين بوده است كه بايستي روسري سر كند. تمامي زنان و دختراني كه در اروپا زندگي مي كردند و اصلا به هيچ عنوان حجابي نداشتند وقتي به اشرف كشانده مي شدند بايستي روسري و حجاب آنها كامل مي شد و الا از طرف مسئولين خود مورد توبيخ قرار مي گرفتند.

من شخصا به ياد دارم كه مريم رجوي در نشست عمومي گفت« خواهران ما بايد بدانند كه حجاب آنها همه چيز آنهاست» و اين خود بيانگر اين است كه رجوي هيچ اعتقادي به آزادي حجاب نداشته و از آنها تنها براي حربه اي عليه رژيم مي خواهد استفاده كند.

همه ما به ياد داريم كه رجوي بيش از نود درصد زنان (شامل زنان جوان) را در حصار و قلعه اي جدا از سايرين نگهداري مي كرد. يعني زنداني در زندان ديگر. قرارگاه چهارده و پانزده شامل زناني بود كه رجوي آنها را جدا كرده بود تا هرگز چشمشان به مردي نيافتد. اين رفتار جنون آميز و خشونت بار عليه زنان تنها و تنها از موجودي مانند رجوي برمي آيد و اكنون اين فرد با اين سابقه خشونت و عياشي، مي خواهد  مدافع حقوق زنان باشد.